boloureahsas

صداي لالايي باد را در گوش زمان

و خستگي مفرط پائيز نگاهم را در غريبانه هاي قاب چشمان 

و خزان تکه وارونه شده ئ دلم را

و نجواي اغواکننده ئ چاشتگاه آفتاب را در گهواره ئ پروانه هاي جسته از

پيله ئ مهتابي آرام  ، بيا و به نظاره بنگر.

. boloureahsas .

چقدر خشن اند خيابونايي که با سکوتت موافقند   

وقتي پائيز از راه مي رسه و برگ هاي نارنجي عشوه گرانه دامن افشان مي کنند .

وقتي غروب دست دلبازانه نمايشي از رنگ هاي هفت رنگ ترتيب ميده

وقتي بارون مي زنه به شيشه ئ دلت و دوست داري شونه به شونه اش

زير پاي بارون خودتو تو مسير عشقت تقسيم کني

چقدر خشن اند اين خيابونا

وقتي آسمون گره از پيشوني اش وا مي کنه و پرواز گنجشگک هاي عاشق رو

به باغ چشات دعوت مي کنه

چقدر خشن اند اين خيابونا

کوچه ها . جاده ها . شهرها

وقتي دلت هواي کسي رو کرده که بايد باشه تا آروم

کنار بلور مژه هاي خيس از بارون نفس بکشي و

از عمق نگاهش اشتياق باد و برگاي خشک رو حدس بزني

چقدر خشن اند اين خيابونا که با سکوتت موافقند .

. boloureahsas .

 در کدام روشني صبح 

دچار بي بودني هايت هياهوي سبز پايين دست را 

فرياد بايد زد . 

با همهمه ي بسته ئ لبخند شبانه ئ ماه

شاخسار انديشه ئ تهي از خيالي مغشوش

زيستنگاه هميشگي خوابگردها

چگونه تماشايي خواهد شد .

صداي تنش زخم هاي کهنه

بجا مانده از قعر تلاطم امواج خيالت

حسرت سفر اندوه را تا کدام جغرافياي هستي رقم خواهد زد .

حضور ملايمت را نشانگاهي بساز .

. boloureahsas .

قايق آرزوهايم را 

در تلولو آب هاي به ساحل نشسته ئ خاطرات کهنه

 و حائلي از مه و نوازش آفتاب

مدت هاست مي نگرم .

در دوردست هاي غريبي نا آشنا

جائي ميان ناکجا آباد رويا و شقايق هاي به خون نشسته ئ نگاه

انتظار سپيدي را به دست نسيم مي سپارم که

با اکسير جواني هم آغوش است .

. boloureahsas .